โรคที่รักษาไม่หายของลูฟี่

ข้อมูลเบื้องต้น

"โรคนี้ท่าจะรักษาหายยากเอาการ..ฉันก็ไม่เคยเจอแบบนี้ด้วยสิ"
              ช้อปเปอร์บอกกับลูฟี่หลังจากตรวจร่างกายกัปตันของพวกเขาเสร็จ ลูฟี่นิ่งอึ้งไปไม่คาดคิดว่าอาการที่เขาเป็นอยู่ ณ ตอนนี้จะร้ายแรงขนาดนั้น

เนื้อเรื่อง

          "นามิ! เมื่อไหร่จะถึงเกาะต่อไปสักที..ฉันเบื่อจะแย่อยู่แล้ววว"
           เสียงลูฟี่ตะโกนมาจากหัวเรือซันนี่น้ำเสียงบ่งบอกถึงความเบื่อหน่ายได้อย่าง ชัดเจน หลังจากพูดจบไม่นาน ชายหนุ่มในเสื้อชุดแดงมีแผลตำหนิขนาดใหญ่เป็นรูปกากบาทที่หน้าอกก็ยืดมือออก มาจับเสาที่ใกล้ๆต้นหนคนที่เขาเอ่ยชื่อนอนบนเก้าอี้เอนอยู่ แล้วพุ่งไปหาเธอทันที
          "ก็ฉันให้นายคอยดูอยู่ไงเล่า มาอยู่ตรงนี้ก็มองไม่เห็นอะไรกันพอดี"
           นามิพับหนังสือพิมพ์ที่อ่านอยู่แล้วถอนหายใจกับนิสัยเด็กๆของกัปตัน แล้วยกข้อมือดูล็อกโพสที่ข้อมือตัวเอง หนึ่งในสามเข็มทิศนั่นเส้นทางเกาะต่อไปที่เป็นเป้าหมายได้เบี่ยงไปทางทิศ 2 นาฬิกาคลาดกับเกาะเป้าหมายโดยไม่รู้ตัว เธอจึงรีบลุกขึ้นสั่งงานทุกคนที่นั่งอยู่ในส่วนของตัวเองทันที
           "ซันนี่เริ่มออกจากเส้นทางแล้ว! แฟรงกี้มาบังคับเรือที ส่วนโซโลกับซันจิคุงช่วยดูใบเรือให้ด้วย!"
           "คร้าบบบบ...คุณนามิ...ผมจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุดเลยคร้าบบบบ"
           ซันจิกุ๊กคิ้วม้วนประจำเรือส่งเสียงขานรับอย่างหวานเจี๊ยบ จนทำให้นักดาบหัวเขียวที่เพิ่งตื่นนอนออกอาการหมั่นไส้
           "เกิดอะไรขึ้น?"
           ชายสวมชุดสีดำยาวเดินออกมาถามนามิ พร้อมกับซีซาร์นักวิทยาศาสตร์ที่ลอยตัวเป็นแก๊สตามมาด้านหลังของเขาอย่างอยากรู้
           "ก็ลูฟี่น่ะสิดันไม่ดูทางดีๆ"
            นามิตอบลอว์ที่ตอนนี้เดินมาดูล๊อคโพสที่ข้อมือของเธออย่างไม่ถือตัวเหมือนเคย
            ลูฟี่มองนามิที่เลิกสนใจเขาด้วยความหงุดหงิด รู้สึกเจ็บแปลบๆที่หัวใจอย่างบอกไม่ถูก หลายสัปดาห์ที่มีลอว์มาอยู่ด้วยทำให้ลูฟี่ค้นพบตัวเองว่าเขามีอาการแปลกๆทุก ครั้งเมื่อเห็นต้นหนของเขาชอบไปคุยกับพันธมิตรในมุมใดมุมหนึ่งของเรือบ่อยๆ อาหารที่เคยกินได้กลับกินไม่ค่อยลง หงุดหงิดจนควบคุมตัวเองไม่อยู่หลายครั้่ง
            "เธอนั่นแหละ! ถ้าฉันไม่มาถามเรื่องเกาะป่านนี้ก็คงจะไปไหนต่อไหนแล้ว!!"
            "จ้าๆ ขอโทษทีนะ ถ้าเกิดกัปตันไม่มาถามป่านนี้จะหลงไปทางอื่น เป้าหมายของโทราโอะอาจจะช้าไปอีกก็ได้"
            นามิเอ่ยขอโทษลูฟี่ที่เถียงเสียงดังอย่างขอไปที ส่วนลูฟี่เมื่อได้ยินนามิพูดถึงลอว์ยิ่งทวีความหงุดหงิดเข้าไปอีก เดินก้าวเท้าหนีหายจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
             "หมวกฟางเป็นอะไรไป?"
            ลอว์ถามนามิ สาวเจ้ายักไหล่ส่ายหน้าแล้วหันไปสนใจล๊อกโพสต่อ
            "ระวังจะถูกเด้งออกจากเรือ..."
            ซีซาร์ก้มหน้ากระซิบกระซาบกับลอว์ ลิมไปเสียสนิทว่าตัวเองถูกลอว์จับตัวมาเป็นตัวประกัน หมอศัลยกรรมหนุ่มคิ้วขมวดไม่เข้าใจความหมายที่ซีซาร์พูด และคิดว่าไม่มีอะไรน่าใส่ใจมากไปกว่า โดฟรามิงโก้ เป้าหมายของเขา
            
            เวลาอาหารเย็น ที่หิ้องอาหารของซันนี่
            "เอ่อ...คุณลูฟี่..ไม่ทราบว่าเป็นอะไรไปรึเปล่าครับ"
             บรู๊คเอ่ยทักลูฟี่ที่ทำหน้าอารมณ์บูด ไม่ยอมแตะต้องเนื้อของโปรดที่อยู่ตรงหน้า สร้างความประหลาดใจให้กับทุกคนบนเรืออย่างมาก
            "ฉันไม่หิว!" ลูฟี่ตอบเสียงห้วน
            "เฮ้ย ลูฟี่! เป็นไปได้ไง? นี่ฉันฟังผิดไปรึเปล่าช้อปเปอร์" อุซปหันไปถามช้อปเปอร์ที่นั่งกินข้าวข้างกัน
            "เฮ้! ฝีมือฉันไม่น่ากินรึไงฟะ? เจ้ามนุษย์ยาง" ซันจิที่กำลังล้างจานอยู่หันมาถามกัปตันตัวปัญหา
             ลูฟี่ไม่พูดอะไรหันไปมองนามิกับลอว์ที่นั่งข้างกันแล้วเจ็บใจอย่างไม่มี สาเหตุ ยิ่งนามิคุยกับลอว์มากเท่าไหร่เขาก็เริ่มทนไม่ได้
            "นามิ!!!"ลูฟี่ตะโกนเรียกต้นหนของเขาเสียงดังจนโซโลที่นอนหลับอยู่บนโซฟาไม่ห่างกันสะดุ้งตื่น
            "หา?"นามิตกใจหันขานรับ
             ลูฟี่เดินก้าวเร็วเข้าไปหาเธอแล้วคว้าข้อมือเล็กๆของนามิกระชากลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที
             "หนอยยยย เจ้าบ้าลูฟี่! แกจะทำอะไรคุณนามิน่ะหา????" ซันจิเตรียมวิ่งตามทั้งคู่ออกไป แต่ต้องชะงักเมื่อมีดอกไม้รูปมือมากั้นขวาง "โรบินจัง??"
             "ลูฟี่ไม่ทำอะไรนามิหรอก วางใจเถอะ" สาวสวยนักโบราณคดีพูดอย่างใจเย็น แฟรงกี้เหลือบมองรอยยิ้มของโรบินแล้วเห็นด้วย
             "ซูเปอร์....ความละเอียดอ่อนสินะ"
             ลอว์มองพวกหมวกฟางแล้วมองตามนามิที่ถูกดึงไปอย่างเป็นห่วง แต่เขาคิดว่านี่ไม่ใช่เรื่องของเขาจึงไม่ออกตามไป

            "เดี๋ยวสิ!!ฉันเจ็บนะลูฟี่!"
             นามิร้องบอกแล้วใช้มืออีกข้างที่เป็นอิสระเขกหัวลูฟี่แรงๆไป 1 ทีเพื่อให้เขาใจเย็น
             ลูฟี่มองหน้านามิอย่างเคืองๆ แล้วเอ่ยถึงลอว์
             "ทีเจ้าโทราโอะนั่น ฉันไม่เห็นเธอเขกหัวหมอนั่นสักครั้ง"
             "แล้วมันเรื่องอะไรที่ฉันต้องทำอย่างนั้นด้วยล่ะ?"นามิถามอย่างสงสัย
             กัปตันหนุ่มนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาเป็นข้ออ้าง เพราะเขาเองยังไม่รู้เลยว่าที่ฉุดนามิออกห่างจากลอว์นั้นเขาทำมันไปทำไม? แล้วทำไมอาการแบบนี้ถึงเกิดขึ้นเฉพาะเวลานามิอยู่กับลอว์ด้วย?
              "ไม่รู้ล่ะ ต่อไปนี้ห้ามเธอเข้าใกล้หมอนั่นเด็ดขาด!นี่เป็นคำสั่งกัปตัน!"
              "ทำไมล่ะ?"
              นามิถาม หัวใจเธอรู้สึกคาดหวังกับอะไรบางอย่างที่รอมานาน ในใจหญิงสาวเต้นระรัวรอคำตอบจากเขา
              "ไม่รู้!!"ลูฟี่ตอบสั้นๆ
              นามิถอนหายใจผิดหวังเล็กน้อย แล้วจ้องหน้าลูฟี่ถามถึงอาการที่เขาเป็นอยู่ในตอนนี้
              "นายเป็นอะไรไปรึเปล่าลูฟี่? ข้าวก็ไม่กินแถมยังอารมณ์ไม่อยู่กับร่องกับรอยแบบนี้ ไม่สบายใช่ไหม?"
              คำถามที่มาจากน้ำเสียงที่ห่วงใย ทำให้ลูฟี่ใจเต้นแรงยิ่งกว่าเจอเกาะที่เต็มไปด้วยเนื้อ หรือการผจญภัยที่น่าตื่นเต้นเสียอีก ยังไม่ทันจะตอบอะไร หน้าสวยๆของนามิก็โน้มเข้าหาหน้าผากของเขากับเธอแตะถูกกันโดยที่ลูฟี่ไม่ทัน ตั้งตัว
               "เอ...ไข้ก็ไม่มีนี่หน่า.. เดี๋ยวก่อน! ทำไมหน้านายแดงขนาดนี้??? ช้อปเปอร์ๆๆ" นามิตะโกนเรียกหมอประจำเรีอเมื่อจู่ๆ กัปตันของพวกเธอก็หน้าแดงแล้วทรุดลงกับพื้น
               ทุกคนที่ได้ยินเสียงนามิรีบกรูกันเข้ามาหาทันที อุซปจับลูฟี่ขึ้นมากอดคอแล้วรีบพาไปห้องพยาบาลทันที
               "เธอทำอะไรมันรึเปล่า?"โซโลถาม แต่คำตอบไม่ใช่คำพูดกลับกลายเป็นหมัดชกที่แก้มไปทีหนึ่ง โดยมีซันจิยิ้มสะใจข้างๆ

             "โรคนี้ท่าจะรักษาหายยากเอาการ..ฉันก็ไม่เคยเจอแบบนี้ด้วยสิ"
              ช้อปเปอร์บอกกับลูฟี่หลังจากตรวจร่างกายกัปตันของพวกเขาเสร็จ ลูฟี่นิ่งอึ้งไปไม่คาดคิดว่าอาการที่เขาเป็นอยู่ ณ ตอนนี้จะร้ายแรงขนาดนั้น
              "หมายความว่ายังไงช้อปเปอร์??"อุซปที่คอยฟังผลอยู่ด้วยถามอย่างงุนงง
              "ฉันตรวจดูอาการกับร่างกายมันขัดแย้งกัน ร่างกายของลูฟี่ปกติดีทุกอย่าง หัวใจจากที่เต้นแรงเมื่อกี้ก็กลับมาเต้นปกติ ฉันเลยไม่รู้ว่าลูฟี่เป็นอะไร?"ช้อปเปอร์พูดอย่างเป็นกังวล พาลให้อุซปกังวลไปอีกคน
              "ว่าแต่ นายบอกอาการนายให้ช้อปเปอร์ฟังอีกครั้งสิ เผื่อจะเข้าใจก็ได้"
               อุซปหันไปบอกคนป่วยที่นอนตาแป๋วอยู่บนเตียง
              "อาการของฉัน..."ลูฟี่เล่าพลางนึกไปด้วย"จู่ๆมันก็ไม่อยากอาหาร  หงุดหงิดๆ หัวใจบางทีก็เต้นแรงจนเจ็บ อ้อ..บางทีก็เจ็บขึ้นมาเฉยๆ"
              "พอรู้อะไรบ้างช้อปเปอร์?"อุซปถาม แต่ช้อปเปอร์ส่ายหน้า
              "งั้นถ้านายมีอาการอีก นายรีบบอกฉันทันทีนะ"
              "โอ้ว!!"ลูฟี่รับปากช้อปเปอร์อย่างแข็งแรง ยิ่งทำให้ช้อปเปอร์งงกับอาการที่เป็นอยู่กว่าเดิม

             ลูฟี่ไม่มีอาการอย่างนั้นอีกเลย หลังจากที่ตัวเองเดินออกมาจากห้องพยาบาลแล้วนามิคอยมาอยู่ใกล้ๆ สังเกตอาการของเขาอย่างเป็นห่วงตลอดเวลา ตรงกันข้ามลูฟี่กินข้าวได้เหมือนเดิม และดูเหมือนจะมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ
             "เจอเกาะแล้ววววว!!"เสียงอุซปที่เป็นเวรดูทางดังขึ้นผ่านลำโพงจากด้านบน
              "ดีจังนะโทราโอะ ในที่สุดก็มาถึงซะที" นามิหันไปพูดแล้วยิ้มให้ลอว์ที่ตาเป็นประกายอย่างดีใจ รอยยิ้มหายากจากลอว์ปรากฎขึ้นให้เธอ
              ลูฟี่ที่ยืนข้างนามิมีอาการแปลกๆ อย่างที่เคยเป็นเกิดขึ้น ไม่พอใจ หงุดหงิด เจ็บแปลบที่หัวใจ
             "คุณลูฟี่???" บรู๊คที่อยู่ไม่ห่างนักเรียกลูฟี่ที่มีอาการแปลกๆ
              ทุกคนหันไปมอง ช้อปเปอร์วิ่งเข้าไปดูอาการทันที
              "ลูฟี่???"นามิละห่างจากลอว์ แล้วเข้าหาลูฟี่
              เมื่อร่างบางเข้าหาลูฟี่ดึงนามิเข้ามากอดทันทีตามที่หัวใจสั่ง
             "เฮ้ย!! แกจะทำอะไรคุณนามิฟะ?!?"
              ซันจิตะโกนใส่ลูฟี่ นามิตะลึงตัวแข็งปล่อยให้ลูฟี่กอดอยู่อย่างนั้น
              "ช้อปเปอร์บอกว่าฉันเป็นโรครักษาไม่หาย ฉันคงจะต้องตายทั้งๆที่ยังไม่ได้เป็นราชาโจรสลัด...และคงต้องตายแล้วเราก็ ไม่ได้พบกันอีก..นามิ"
              ลูฟี่น้ำตาคลอกอดนามิไม่ยอมปล่อย นามิกอดปลอบอย่างงุนงง ช้อปเปอร์จึงเล่าอาการของลูฟี่ให้ทุกคนฟัง
             "ลูฟี่..นอกจากนามิแล้ว อาการแบบนี้เกิดขึ้นกับใครรึเปล่า?"
              โรบินถาม ลูฟี่ส่ายหน้า
              "เป็นทุกครั้งที่นามิอยู่ใกล้คุณหมอศัลยกรรมนั่น?"
              คราวนี่้ลูฟี่พยักหน้า
              "งั้นโรคที่รักษาไม่ได้นี่..ให้นามิรักษาแล้วกัน"
              แฟรงกี้ออกความเห็น แล้วตั้งท่าซูเปอร์ของเขาต่อ
              "โยโฮ่ๆๆ" บรู๊คหัวเราะ "อย่างนี้ก็ขอดู กกน. ของคุณนามิไม่ได้อีกแล้วสิครับ?"
              "เคยให้ดูซะเมื่อไหร่ล่ะยะ??" นามิหันไปโวยบรู๊ค ส่วนซันจิกัดผ้าเช็ดหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น
              "เอ๋??? นามิก็เรียนหมอหรอ???" ช้อปเปอร์หันไปถามนามิอย่างตกใจ
               อุซปกอดคอช้อปเปอร์แล้วทำหน้าผู้รู้ทุกอย่าง "ไว้เดี๋ยวฉันอธิบายให้ฟังเองทีหลังนะ"
               "เอ๊ะ?? ตกลงลูฟี่เป็นอะไรแล้วทำไมให้ฉันรักษาล่ะ???" นามิยังคงไม่เข้าใจพอๆกับลูฟี่ที่กอดเธออยู่ไม่ปล่อย
              "อีหรอบนี้...สงสัยจะรักษาไม่หายจริงๆล่ะมั้ง" โซโลพึมพำแล้วหันไปมองลอว์กับซึซาร์ที่กำลังจ้องไปที่เกาะเป้าหมาย

ห้วงความคิดของลอว์ที่ไม่ได้สนใจกับอาการของลูฟี่นั่นคือ

               ......โดฟรามิงโก้.....ไคโด......อีกไม่นานหรอก......